ಮಳ್ಳಿ:

ಒಬ್ಬ ನಿರ್ದೇಶಕ ಚಿತ್ರ ಮಾಡಲು ಹೊರಟಾಗ ತಾನು ಯಾವ ವಿಭಾಗದ ಚಿತ್ರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆಯೇ ಎನ್ನುವ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ತನಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಅದು ಯಾವುದೇ ವಿಭಾಗವಾಗಲಿ, ಅದಕ್ಕೆ ಅದರದೇ ಆದ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಮಳ್ಳಿ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಆಗಿರುವುದು ಅದೇ. ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಚಾರ ಚಿತ್ರಗಳು ಅದೊಂದು ಶೃಂಗಾರ ದೃಶ್ಯ ಸಹಿತದ ಚಿತ್ರ ವಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಭ್ರಮೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಆ ಭ್ರಮೆ ಭ್ರಮೆಯಾಗಿಸಿಬಿಟ್ಟಿರುವ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಚಿತ್ರವನ್ನು ಯಾವ ವಿಭಾಗಕ್ಕೂ ಸೇರಿಸಲಾಗದಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಒಬ್ಬ ಫೋಟೋಗ್ರಾಫರ್ ಮದುವೆಯ ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯಲು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ಅದೊಂದು ಮುದುಕ –ಹುಡುಗಿಯ ಮದುವೆ. ಈ ನಡುವೆ ಇವನಿಗೊಂದು ಹುಡುಗಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಪ್ರೀತಿಯಾಗುತ್ತದೆ.ಆನಂತರ ಮುದುಕನ ಮದುವೆಯಾದ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಇವನ ಹಿಂದೆ ಬೀಳುತ್ತಾಳೆ. ಮುಂದೆ..? ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಆಗಬಹುದು. ಏನಾದರೂ ರಸವತ್ತಾಗಿ ಆಗಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಅದ್ಯಾವುದೂ ಆಸಕ್ತಿಕರ ವೆನಿಸದೆ ನೀರಸ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಮೂಲಕ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಏನೋ ಸುತ್ತಿದರೆ ಸಾಕು ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವದಿಂದ ಸಿನಿಮ ಮಾಡಿರುವುದು ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಚಿತ್ರಕತೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಯಾವುದರ ಮೇಲೆಯೂ ಹಿಡಿತವಿಲ್ಲದ ಈ ಚಿತ್ರದ ನಿರೂಪಣೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸತನ, ಭಿನ್ನತೆ ಹೋಗಲಿ ಲವಲವಿಕೆ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದರೂ ಅದು ಮಹಾಪರಾಧವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಏನೋ ಬಂದಿದ್ದೇವೆ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಗೇಮ್ ಆಡಿಕೊಂಡಾದರೂ ಕಾಲ ಕಳೆಯಬಹುದು ಅಥವಾ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ನಿದ್ರೆಯನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಅದರಿಂದ ಏನೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಈ ಎರಡೂ ಚಿತ್ರ ನೋಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸಹನೀಯ ಅಂಶಗಳು ಎನ್ನಬಹುದು.

ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ, ಸಂಕಲನ, ನಿರ್ದೇಶನ, ಸಂಗೀತ ಯಾವ ವಿಭಾಗದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಕನಿಷ್ಠ ಮಾತನಾಡುವುದು ಈ ಚಿತ್ರದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಅಷ್ಟಕಷ್ಟೇ ಮತ್ತು ಕಳಪೆ. ಇನ್ನು ಅಭಿನಯದಲ್ಲಿ ಏನೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಕೊತ್ತ ಒಂದಷ್ಟು ಮಾತನ್ನಾಡಿರುವ ನಟರುಗಳು ಆದರಾಚೆಗೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದಾರೆ.

ಚಿತ್ರದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಮೋಸಹೋಗುವ ಬಗೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಂದೇಶ ಬರುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಚಿತ್ರ ನೋಡುವ ಬಗೆಯೂ ಇದೆ ಎನ್ನುವ ನೇರ ಸಂದೇಶವಿರಬಹುದು ಎನಿಸುವುದು ಮಳ್ಳಿ ಯ ವಿಶೇಷ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕನಸೂ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರರಂಗದ ಆಳ ಅರಿವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಜ್ಞಾನವೂ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಇಂತಹ ನೀರಸ ಚಿತ್ರ ಮಾಡಬಹುದು.ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ಏನೂ ಅಲ್ಲದ ಮಳ್ಳಿ ಅತೀ ಸಾದಾರಣ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಚಿತ್ರ.