ರೋಜ್:

ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕತೆಗಾರರಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವವರಿಗೆ ರೋಜ್ ಸಿನಿಮಾ ಅಪವಾದ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಇರುವ ಕತೆಯನ್ನು ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಸಿನಿಮಾ ರೂಪಕ್ಕೆ ತರುವ ಚಿತ್ರಕತೆ ಬರಹಗಾರರ ಕೊರತೆಯಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸಾಬೀತು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಹೌದು. ಕತೆಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಚಿತ್ರಕತೆಯ ಕೊರತೆ ಡಾಳಾಗಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುವ ರೋಜ್ ಚಿತ್ರ ಆ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿಯೇ ನೀರಸ ಚಿತ್ರ ಎನ್ನುವ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊತ್ತು ಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಪ್ರೇಮಿಗಳು, ಅವನು ಮಧ್ಯಂತರದ ನಂತರ ಜೈಲು ಪಾಲು, ಅವಳು ಅವನಿಗಾಗಿ ಶಬರಿಯಾಗುತ್ತಾಳೆ, ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಜೈಲರ್, ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಖಳ ಇವರ ನಡುವೆ ಪ್ರೀತಿ ಉಳಿಯುವುದೇ..? ಇದು ಸಾರಾಂಶ.

ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಾರಂಭದಿಂದ ಮಧ್ಯಂತರದವರೆಗೆ ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಅಸಹ್ಯವೆನಿಸುವ ಹಾಸ್ಯ ನಗಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ನಿರ್ದೇಶಕರ ಅಭಿರುಚಿಯನ್ನು ವಿಶದ ಪಡಿಸಿ ನಮ್ಮನ್ನು ವಿಷಾದಕ್ಕೀಡು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮೊದಲಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಡ್ಡದಲ್ಲಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವ ನಾಯಕನ ಗೆಳೆಯರ ಗುಂಪಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಗುರಿಯಿಲ್ಲ. ನಿರ್ದೇಶಕರಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಆಶಯವೂ ಇಲ್ಲ. ಇರಲಿ ಪ್ರೇಮಕತೆಯನ್ನಾದರೂ ನವಿರಾಗಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾರಾ ಎಂದರೆ ಅದೂ ಇಲ್ಲ.

ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ದುರಂತಮಯ ಪ್ರೇಮಕತೆಗಳು ಬರುತ್ತವೆ. ಅಂತ್ಯ ದುರಂತ ಎನಿಸಿದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಪ್ರಾರಂಭಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿನ ಗಟ್ಟಿತನವನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ಬರಹಗಾರರು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಕೊಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಆ ಅಂತ್ಯ ಕಾರಾರುವಕ್ಕಾಗಿ ಆ ಚಿತ್ರದ ಕಥೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಎನಿಸುವಂತಿರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ಜಾಡು ಹಿಡಿದು ಸಾಗುವ ಹಲವಾರು ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅಂತ್ಯವಷ್ಟೇ ದುರಂತವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಅದೇ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತದೆ ರೋಜ್. ವಿನಾಕಾರಣ ದುರಂತ ಮಾಡುವ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಗಟ್ಟಿತನ ಕೊಡದೆ ಎಳಸು ಎಳಸಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅದ್ದೂರಿತನಕ್ಕೆ ಕೊರತೆಯಿಲ್ಲ. ನಟ ಅಜಯ್ ರಾವ್ ಒಂದಷ್ಟು ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ನಟಿ ಶ್ರಾವ್ಯ ಕೆಲವು ಕಡೆ ಸುಮಾರು ಎನಿಸಿದರೂ ತಮ್ಮ ಪಾತ್ರವನ್ನು ತೂಗಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಗಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಉಳಿದಂತೆ ಬುಲೆಟ್ ಪ್ರಕಾಶ್, ಪುಂಗ, ಸಾಧುಕೋಕಿಲ, ಪ್ರಸನ್ನ, ಮುಂತಾದವರು ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಾರಾದರೂ ಯಾರೂ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅನೂಪ್ ಸೀಳನ್ ಅವರ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಫುಲ್ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಕೊಡಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನುಳಿದಂತೆ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಕೂಡ ok ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಅಂದುಕೊಂಡ ಕತೆಯನ್ನು ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಚಿತ್ರಕತೆಯ ಜೊತೆ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದರೆ ಚಿತ್ರ ಒಂದು ಮಟ್ಟಿಗೆ oಓಕೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಿರ್ದೇಶಕರು ಏನೇನೋ ಮಾಡಲು ಹೋಗಿ ಏನೋ ಮಾಡಿ ಅದೇನೋ ಆಗಿ ಚಿತ್ರದ ಕತೆ ಚಿತ್ರಕತೆ ಕಲಸು ಮೇಲೋಗರವಾಗಿದೆ.ಹೊಸಬರ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಹೊಸತನವಿರುತ್ತದೆ.

ಸಹನ ಈ ಹಿಂದೆ ದೀನಾ ಎನ್ನುವ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡಿದ್ದಾರಾದರೂ ಚಿತ್ರ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ರೋಜ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ, ಮುಂದಿನ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ರಕತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅವರಿಂದ ಏನನ್ನಾದರೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸಬಹುದು.