ಚಿತ್ರದ ಪ್ರಾರಂಭ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಭರವಸೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ.
ಆದರೆ ನಾಲ್ಕಾರು ದೃಶ್ಯ ಕಳೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಕತೆ ಇಲ್ಲವಾ ತಂದೆ
ಎಂದು ಕೇಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅದಾದ ನಂತರ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಾನೆ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
ಚಿತ್ರದ ಬಹುಮುಖ್ಯ ದೋಷವೆಂದರೆ ಕಥೆ,
ಚಿತ್ರಕತೆ.ಎರಡರಲ್ಲೂ ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ. ರುಚಿಯಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಕಾಫೀ ಪುಡಿಯ
ಗಷ್ಟವಷ್ಟೇ ಇದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಹಿಗೂ ಮೀರಿದ ಒಗರು ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿದೆ. ಬೋರು, ಬೇಸರ, ಕೋಪ
ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ಪ್ರೇಕ್ಷಕನಲ್ಲಿ ಕ್ರಮೇಣ ಮೂಡಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತದೆ.
ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಅತಿದೂರ ಎನಿಸುವಂತಹ ದೃಶ್ಯ ರಚನೆ ಮತ್ತ ಅದೇ
ದೃಶ್ಯದ ಪುನರಾವರ್ತನೆ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಕುಲಗೆಡಿಸಿದೆ. ನಿರ್ದೇಶಕ ವಿದ್ಯಾಶಂಕರ್ ಒಂದಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮ
ಅಂಶಗಳನ್ನು ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಅದರ ಆಳ ಅರಿವುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ
ಮಾಡಿದ್ದಾರೇನೋ. ಆದರೆ ಅದು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿಲ್ಲದ್ದಕ್ಕೆ ಅವರೇ ಕಾರಣ. ಅವರ ಚಿತ್ರಕತೆಯೇ ಕಾರಣ.
ಹಾಗಾಗಿ ನೇರವಾಗಿ ಆರೋಪವನ್ನು ಅವರ ಮೇಲೆ ಹಾಕಬಹುದು.
ಒಂದು ಮನೆ, ಅತ್ತೆ ಸೊಸೆ, ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ನಡುವಿನ
ಚಿಕ್ಕಪುಟ್ಟ ಜಗಳಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಲು ಅದರಾಳದ ಕತೆಯನ್ನು ನಿರೂಪಿಸಲು ನಿರ್ದೇಶಕರು ಕಾಫಿಯನ್ನು
ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕಥೆಯ ಸಾಗುವಿಕೆಗೆ ಕಾಫಿ ಮುಖ್ಯ ಪಾತ್ರವಹಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ನಿಂತ ನೀರಾದ
ಕತೆಗೆ ಅದು ಬರಿಸುವ ತಲೆ ನೋವಿಗೆ ಯಾವ ಕಾಫಿಯೂ ಫ್ರೆಶ್ನೆಸ್ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ.
ನಾಯಕನಾಗಿ ಅನೀಶ್ ತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಚಂದಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಾರೆ.ನಟಿಸುವಲ್ಲಿ
ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಕೈಲಿ ನಟಿಸಲಾಗದ ಕಡೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ನಾಯಕಿಯಾದ ಸಿಂಧು
ಲೋಕನಾತ್ ಕೂಡ ಸಂಭಾಷಣೆ ಒಪ್ಪಿಸುವ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಈವತ್ತಿನ ಆಧುನಿಕ ಭಾರತನಾರಿಯಾಗಿ
ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಉಳಿದ ಕಲಾವಿದರ ದಂಡು ನಿರ್ದೇಶಕರ ಅಣತಿಯಂತೆ ನಾನಾ ಸರ್ಕಸ್ಸು
ಮಾಡಿದೆ. ಅವುಗಳಾವುವು ನಿರೀಕ್ಷಿತ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರದೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಿವೆ. ಇನ್ನುಳಿದ
ತಾಂತ್ರಿಕ ಅಂಶಗಳು ಅವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುವುದು ಅಷ್ಟೇನೂ ಸಮಂಜಸವಲ್ಲ.
ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾಸಾಗರ್ ಗೆ ನಿರ್ಮಾಪಕರು, ಕಲಾವಿದರು
ತಂತ್ರಜ್ಞರು ಎಲ್ಲರೂ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದಾರೆ. ಕತೆ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಕತೆ ಹುಡುಕುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೇ
ಮಾಡದೇ ಇದ್ದುದ್ದನ್ನೇ ಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಮತ್ತೊಂದು ಪಕ್ಕಕ್ಕಿಡಬಹುದಾದ ಚಿತ್ರ
ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
No comments:
Post a Comment